عذاب

عذاب می کشم وقتی می بینم تورم اعلامی از سوی دولت زیر 8 درصد ولی افزایش حقوق کارمندان دولتی بالای 15 درصد.

عذاب می کشم وقتی میانگین ساعت مفید کارمندان درروزکمتر از 1 ساعت است.

عذاب می کشم وقتی در عمل هر ساله از حقوق کارگران به علت رکود کاسته می شود .

عذاب می کشم وقتی به صورت دستوری بخواهیم حقوق کارگران را اضافه کنیم ولی در عمل کارگر باید به شرایط کارفرما تن دهد.

عذاب می کشم وقتی مجلس دم از عدالت می زند ولی اولین نهادی است که با افزایش بی حساب حقوق دولتیها در شرایط موجود اقتصادی، شکاف طبقات را گسترش می دهد.

عذاب می کشم وقتی دم از وحدت ملی می زنیم ولی لازمه آن که تصمیم گیری صحیح در قوانین است را درست انجام نمی دهیم.

عذاب می کشم وقتی مجلس و دولت بر سر حقوق نزا دارند در صورتی که می دانند عامه مردم حتی در کسب درآمد یک میلیون تومان در ماه هم مشکل دارند.

عذاب می کشم از اعتیاد و بیکاری جامعه و بعد افتخار بعضی از مسوولین به پذیرایی از مردم افغانستان.

عذاب می کشم آیا این نمایندگان از بطن جامعه انتخاب نشده اند؟

عذاب می کشم به واسطه این همه خودخواهی که نتیجه آن بیکاری، اعتیاد و فقر بیشتر است.

عذاب می کشم از اینکه زمانی این شکافها باعث بی ثباتی شود.